وعدهٔ این چرخ همه باد بود

وعده رطب کرد و فرستاد تود

باد شمر کار جهان را که نیست

تار جهان را به جز از باد پود

دانا داند که ندارد به طبع

[...]

تا تو بدانی که ز خورشید بود

مه که شب چارده روشن نمود

گام به گام او چو تحرک نمود

میل به میلش به تبرک ربود

سنگ ورا کرده ترازو سجود

ز‌آنکه به مقدار ترازو نبود

زرد قصب خاک به رسم جهود

کآب چو موسی ید بیضا نمود

آن‌شب و آن‌شمع نماندم چه سود‌؟!

نیست چنان شد که تو گویی نبود

جز گهر نیک نباید نمود

سود توان کرد بدین مایه سود

پیه تو چون روغن صد ساله بود

سرکهٔ ده ساله بر ابرو چه سود‌؟

کیسه‌بُری چند شگرفی نمود

هیچ شگرفیش نمی‌کرد سود

شیفتن خاک سیاست نمود

حلقه زنجیر فلک را بسود

روزن این خانه رها کن به دود

خانه فروشی به زن آخر چه سود‌؟

حاصل آن جاه ببین تا چه بود

سود بُد اما به زیان شد چه سود؟

ساده‌تر از شمع و گره‌تر ز عود

ساده به دیدار و گره در وجود

روز دگر نیکترش آزمود

بر درم قلب همان سکه بود

آه در آن شمع منور چه بود

کآتش زد در دل و دل را ربود

ای زده اندر دل من آتشی

سوختم ای دوست بیا زود زود

صورت دل صورت مخلوق نیست

[...]

دوش دل عربده گر با کی بود

مشت کی کردست دو چشمش کبود

آن دل پرخواره ز عشق شراب

هفت قدح از دگران برفزود

مست شد و بر سر کوی اوفتاد

[...]

این سخنم گفت و به گنجور جود

از نظر لطف اشارت نمود

آب معانی ز دلم زاد زود

آتش طبعم به قلم داد و دود

آمده دردی زسپهر کبود

فیض ز یک خواندن قرآن فرود

سنگ وی از بس که به خورشید شود

زو از خورشید عیاری نمود