عمر دو نیمه‌ست و ازین بیش نیست

اول و آخر، چو همی بنگرم

نیمی از آن کردم در مدح تو

نیمی در وعده به پایان برم

عمر چو در وعده و مدح تو شد

[...]

اوج بلندست، در او می‌پرم

باشد ،کز همت خود برخورم

هرگه کاید چو قضا بر سرم

سنگ زند بر من و بر گوهر‌م

آمد سرمست سحر دلبرم

بیخود و بنشست به مجلس برم

گرم شد و عربده آغاز کرد

گفت که تو نقشی و من آزرم

تو به دو پر می پری و من به صد

[...]

شیرم و رنج از پی یاران برم

نی چو سگ خانه که تنها خورم

شرم ندارند و بخوانند گرم

با من ومن هیچ نگویم ز شرم

گرچه بزنجیر دَرَک در خورم

طوق ده از سلسله کوثرم

در ره اسلام دلی بخش نرم

دیده از آن نرم ترم ده ز شرم

تخم عمل ده که بکارش برم

ابر کرم بخش کزان بر خورم

وان دگرش گفت که بفگن سرم

تا مرم و مردن او ننگرم

باقر و صادق، دو شه محترم

دام سعادات و جهان کرم

کاه فشانده ز شکوفه درم

گاه ز میوه شده خوان کرم

نی که به دستت ز خلاف کرم

ناخنی از سیم شود هر درم

پشت امید تو به خورشید گرم

بستر آسایشت از ریگ نرم

خواجه زند بانگ که صنعتورم

مس شود از جودت صنعت زرم

بلکه تو گویی به سر این معجرم

شعر سفید است ز موی سرم

پرسیش از آتش دل گرم گرم

پس سخنان شرح دهی نرم نرم

خواند گدا را به حریم حرم

کرد ز الطاف خودش محترم

ور تو به گنج و درمی محترم

چون کنی آن دم که نباشد درم

غازه فروش سر بازار شرم

آبله ریز ته دلهای گرم