خوی فلک بین که چه ناپاک شد

طبع جهان بین که چه غمناک شد

آخر گیتی است نشانی بدانک

دفتر دل‌ها ز وفا پاک شد

سینهٔ ما کورهٔ آهنگر است

[...]

چون ز پی دانه هوس‌ناک شد

مُقطعِ این مزرعه خاک شد

روی جهان که‌آینهٔ پاک شد

زین نفسی چند خلل‌ناک شد

سینه من در غم تو چاک شد

دود دلم جانب افلاک شد

جوش زمین باز بر افلاک شد

خانه‌ام از خانه‌نشین پاک شد