خسرو می خواست هم از بامداد

خلق بمی خوردن اوگشت شاد

خرمی و شادی از می بود

خرمی و شادی را داد داد

ماه درخشنده قدح پیش برد

[...]

آمده نوروز هم از بامداد

آمدنش فرخ و فرخنده باد

باز جهان خرم و خوب ایستاد

مرد زمستان و بهاران بزاد

باد خزان روی به بستان نهاد

کرد جهان باز دگرگون نهاد

شاخ خمیده چو کمان برکشید

سر ما از کنج کمین برگشاد

از چمن دهر بشد ناامید

[...]

روح مجرد شد خواجه زکی

گام چو در کوی طریقت نهاد

خواست که مطلق شود از بند غیر

دست به انصاف و سخا بر گشاد

دادهٔ هر هفت فلک بذل کرد

[...]

در طلب از پای نباید نشست

بی‌سبب از دست نباید فتاد

جان و دل و دیده و تن هر چهار

در گرو عشق بباید نهاد

خواهی کاین بند گشاده شود

[...]

تا دل من دل به قناعت نهاد

ملک جهان را به جهان بازداد

دفتر آز از بر من برگرفت

مصحف عزلت عوض آن نهاد

خسرو خرسندی من در ربود

[...]

خون دل خاک زبحران باد

در جگر لعل جگرگون نهاد

چون فلکت طالع مسعود داد

عاقبت کار تو محمود باد

اختر سرسبز مگر بامداد

گفت زمین را که سرت سبز باد

هرچه بدو خازن فردوس داد

جمله در این حجره شش‌در نهاد

بهتر از این در دلم آزرم داد

یا ز خدا یا ز خودم شرم باد

عمر چو یکروزه قرارت نداد

روزی صد ساله چه باید نهاد؟

مال به صد خنده به تاراج داد

رفت و به صد گریه به پا ایستاد

هرچه به تاریک شب از صبح زاد

بر در او درج شدی بامداد

شد بِه بَر پیر جوانی چو باد

گفت « ملک بر تو جنایت نهاد

بند فلک را که تواند گشاد‌؟

آنکه بر او پای تواند نهاد

هست بزرگ آنچه درین دل نهاد

راز بزرگان نتوانم گشاد

هرکه قدم بر سر گنجی نهاد

چون به سخن آمد گنجی گشاد

خصمی تو روزی کافر مباد

خاصه بدین رسم که قهرت نهاد

شاخ گلی باغ ز تو سبز و شاد

هست حریف تو در این رقص باد

باد چو جبریل و تو چون مریمی

عیسی گُل‌روی از این هر دو زاد

رقص شما هر دو کلید بقا‌ست

[...]