هر بشری که صاف شد در دو جهان ورا دلی

دید غرض که فقر بد بانگ الست را بلی

عالم خاک همچو تل فقر چو گنج زیر او

شادی کودکان بود بازی و لاغ بر تلی

چشم هر آنک بسته شد تابش حرص خسته شد

[...]

سلیل خسرو عجم فرشته فر علیقلی

چراغ دودمان جم به بخردی و عاقلی

همال ابر در کرم مثال ببر در یلی

هلاک جان گستهم ز پهلوی و پر دلی

کی خبرش ز حال من پای نرفته در گلی

لطمه ی موج غم بود رنج فزای هردلی

عیش کند چو آدمی رخت کشد به ساحلی

بار بیفکند شتر چون برسد به منزلی

چند صفایی از غمش دست ملال بردلی

وز مژه محیط زا پای نشاط در گلی

گویی اگر چه حاصلی نیست مرا ازین ولی

سنت عشق سعدیا ترک نمی کنم بلی

گاه سوار گشتنم نیست جهاز و محملی

وقت پیاده بردنم نیست بساط و محفلی

زین همه بدترآنکه نی وصل ترا وسایلی

«بار بیفکند شتر چون برسد بمنزلی

ملک قبول کی شود جز که نصیب مقبلی

لایق عشق و عاشقی برگ گلست و بلبلی

بار غم ترا چو من کس نکند بمحملی

بار بیفکند شتر چون برسد بمنزلی