خود غم دندان به که توانم گفتن؟

زرین گشتم برون سیمین دندان

سوسن داری شکفته برمه روشن

بر مه روشن شکفته داری سوسن

ماهی گر ماه درقه دارد و شمشیر

سروی گر سرو درع پوشد و جوشن

سوزن سیمین شده ست و سوزن زرین

[...]

دیر بماندم در این سرای کهن من

تا کهنم کرد صحبت دی و بهمن

خسته ازانم که شست سال فزون است

تا به شبانروزها همی بروم من

ای به شبان خفته ظن مبر که بیاسود

[...]

اول اردیبهشت ماه جلالی

بلبل گوینده بر منابر قضبان

بر گل سرخ از نم اوفتاده لآلی

همچو عرق بر عذار شاهد غضبان

سرو قبا پوش من قباش بگردان

ای شده اسرار غیب پیش تو روشن

باز ز سیصد بگیر شست و نگه دار

تا شودت نام آن نگار معین

از تو کجا چاک نیست سینه به ناخن

تا بنویسم بحشر شرح تغابن

از تو کجا چاک نیست سینه به ناخن

تا بنویسم بحشر شرح تغابن

نیمه شب ای برق آه من شرری زن

شعله ببالا و پست و خشک و تری زن

از تو چو پروانه شمع چهره نهان کرد

جهد کن و خویش را تو بر شرری زن

تا بکی ایجان به بند جسم اسیری

[...]

هرگاه که بینش تو گردد به کمال

کوریِ خود آن زمان توانی دیدن

دوش مرا تافت نور عقل به روزن

گفتمش ای از تو جان تاری روشن

ایدک الله ای سروش سبکروح

کز توگران‌جان من همارهٔ ریمن

وفقک الله ای کلیم گران‌قدر

[...]

شیر خدا آفتاب برج میامن

باب حکم پرده دار واجب و ممکن

مخزن اسرار هر چه ساری و ساکن

عرصه لاهوت راست ماه مهیمن

قلب معارف به داغ مهر تو محزن

امن تحلای تست وادی ایمن

طالب دیدار تست شیخ و بر همین

دیده جمال تو جلوه‌گر که به گلشن

شرح غم و محنت تو تا صف محشر

کرده دل انس و جان کباب حسین جان

هر ستمی را که داشت دهر ستمگر

کرد برای تو انتخاب حسین جان

غیر تو از بی‌کسی به وقت سواری

زن نگرفت از کسی رکاب حسین جان

قطره آبی ز کوفیان طلبیدی

از چه ندادت کسی جواب حسین جان

خود تو مگر سبط بوتراب نبودی

جای تو شد بر سر تراب حسین جان

آه که شد قاسمت به وقت عروسی

بر کفش از خون خود خضاب حسین جان

ناله لیلا ز رود رود ربوده است

از جگر سنگ صبر و تاب حسین جان