گنجور

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۶۹۵

 

دلا چون کس نخواهد ماند دایم هم نمانی تو

قدم در نه اگر هستی طلب‌کار معانی تو

گرفتم صد هزاران علم در مویی بدانستی

چو مرگت سایه اندازد سر مویی چه دانی تو

چو کامت بر نمی‌آید به ناکامی فرو ده تن

[...]

عطار
 
 
sunny dark_mode