کجااند آن حکیمان تا ببینند

که اکنون چون سخن می‌آفرینند

به شادی روز و شب با هم نشینند

ولیکن کام دل از هم نبینند

نخواهم کت بدین زاری ببینند

چنین با تو به خاک اندر نشینند

خردمندان که ایشان را ببینند

یکایک را ز ویرو برگزینند

گزیدم آنکه نادانان گزینند

نشستم همچنان کایشان نشینند

اگرچه گرد بالینم نشینند

چنانم از نزاری کم نبینند

غریبانی که خاکم را ببینند

زمانی بر سر گورم نشینند

که شاهان پاک با موبد به کینند

همه رامین و ویرو را گزینند

سپاه من همه با من به کینند

به شاهی پاک رامین را گزینند

خوشا آنانکه هر شامان ته وینند

سخن با ته گرند با ته نشینند

مو که پایم نبی کایم ته وینم

بشم آنان بوینم که ته وینند

خوشا آنان که با ته همنشینند

همیشه با دل خرم نشینند

همین بی رسم عشق و عشقبازی

که گستاخانه آیند و ته بینند

کریمانی که با مهمان نشینند

به مهمان بهترک زین باز بینند

مگر پیغمبران کایشان امینند

به نامحرم نگویند آنچه بینند

خدایا حرف گیران در کمینند

حصاری ده که حرفم را نه بینند

ستاده انبیا و مرسلینند

که تا امشب جمالت را به بینند

ولی هر یک یکی را برگزینند

بیک خوان دو برادر در نشینند

که گر رویم بدین زشتی به بینند

کجا یک لحظه پیش من نشینند

مرا چون جامه رنگارنگ بینند

همه ناکام مهر من گزینند

چو دو تنگ شکر با هم نشینند

جهانی چون مگس باری ببینند

کنون آن هر دو در روی زمینند

ولی بر پشتهٔ کهسار چینند