شود پالوده از طبع بهیمی

به دست آرد کتبهای حکیمی

به جان تو که ننویسند نیمی

مرا جز هجر ننمایند بیمی

و لیکن پس کجا باشد کریمی

خداوندی و رادی و رحیمی

مکن بی‌داد با یار قدیمی

که گر تندی نگارا هم رحیمی

رخ از باغِ سبک‌روحی نسیمی

دهان از نقطه‌ی موهوم میمی

ز شاگردانِ افلاطون حکیمی

که ذوالقرنین را بودی ندیمی

که می‌گردد حریر اینجا گلیمی

سفالی می‌شود دُرّ یتیمی

که می‌کوبد در چون من یتیمی

بمانده در پس ژنده گلیمی

اگر بر ما ببخشائی کریمی

وگر تعظیم فرمائی عظیمی

حکیمی و علیمی و قدیمی

غفوری و شکوری و حلیمی

چو درباخت آنچ بودش  زر و سیمی

بساخت ازمال دنیا با گلیمی

هزاران جان فدای آن عظیمی

کزین اسرار می‌یابد نسیمی

چو یافت از فقر پیغمبر نسیمی

همه در باخت جز هیچ و گلیمی

ستاره نیستی درّ یتیمی

خوشاب و مستوی و مستقیمی

شوی کشته تو بعد سال و نیمی

مپندار این ز بازی و ز بیمی

نکردی رحمت ولیکن رحیمی

که مر خود نیست کارم جز سلیمی

تو منما تاج خود با هر لئیمی

مکن مر خویش چون صاحب کریمی

مشو در عین لذّات بهیمی

اگر جویان حوران و نعیمی

به امر شرع بی ترسی و بیمی

بباید دادنت از بیست نیمی

سوالی چند کردم از حکیمی

سوالی نیک هست از علم نیمی