چرا با جان بیچاره ستیزم

چرا بیهوده خون خویش ریزم

چرا با بخت خود چندین ستیزم

چرا از کار خود چندین گریزم

نه آنم من که از سرما گریزم

همی تا جان بود با او ستیزم

چرا با بخت خود چندین ستیزم

چرا آبی برین آتش نریزم

بدین خواری مجویم گر عزیزم

خطِ آزادیم دِه گر کنیزم

به تو خوشدل دماغِ مشک‌بیزم

ز تو روشن چراغِ صبح‌خیزم

بچیزی کان نیرزد یک پشیزم

فرو دادم همه عمر عزیزم

چو آگاهی، ز خوی بد ستیزم

ببر بار سلامت ز آب خیزم

کنیز اویم ار دارد عزیزم

وگر خواهد گذارد هم کنیزم

ز دیده خون دل تا چند ریزم

ز دست هجر تو تا کی گریزم

دلم در کوی تو گم گشت ناگاه

بگو خاک درت تا چند بیزم

مرا طالع ز وصلت نیست جانا

[...]

نمی گویم که در چشمت عزیزم

نه آخر مر تو را کمتر کنیزم

نمی گویم که در چشمت عزیزم

کنیزان تو را کمتر کنیزم

اگر بر سر زنی تیغ ستیزم

مبادا قوت پای گریزم

به سختی با اجل زان می‌ستیزم

که باز آیی و جان بر پات ریزم

بیا تا خون او بر خاک ریزم

به کار دوست با دشمن ستیزم

گهی افتم گهی مستانه خیزم

چو خون بی تیغ و شمشیری بریزم

نگاه التفاتی بر سر بام

که من با عصر خویش اندر ستیزم