هر آن کهتر که با مهتر ستیزد

چنان افتد که هرگز برنخیزد

اگر کین ورزد و با من ستیزد

به جان من که خون من بریزد

همه دانند زین خون خود چه خیزد

چه مایه خون آزادان بریزد

یکی چون گل که بر وی مشک بیزد

یکی چون در که در وی باده ریزد

که با من بخت من چندان ستیزد

که روزی خون من ناگه بریزد

به شهر از گریه‌ام طوفان بخیزد

به کوه از ناله‌ام خارا بریزد

چو دیو از آهنش دشمن گریزد

که بر هر شخص که‌افتد برنخیزد

ز ناف نکته نامش مشک ریزد

چو سنبل خورد از آهو مشک خیزد

بر آن اوج از چو ما گردی چه خیزد‌؟

که ابر آنجا رسد آبش بریزد

ز لعلش بوسه را پاسخ نخیزد

که لعل ار وا گشاید دُر بریزد

کسی کاو را ز خون آماس خیزد

کی آسوده شود تا خون نریزد؟

مرا زین کار کامی برنخیزد

پری پیوسته از مردم گریزد

چو دهقان دانه در گِل پاک ریزد

ز گل گر دانه خیزد پاک خیزد

چو سقا آب چشمه بیش ریزد

ز چشمه کآب خیزد بیش خیزد

مجوی آبی که آبم را بریزد

مخواه آن کام کز من برنخیزد

کسی کاو خون هندویی بریزد

چو وارث باشد آن خون برنخیزد

نهنگ آن بِهْ که در دریا ستیزد

کز آب خُرد ماهی خُرد خیزد

خر از دکان پالان‌گر گریزد

چو بیند جو‌فروش از جای خیزد

و گر با جوش گرمم برستیزد

چنان جوشم کز او جوشن بریزد

تو باغی و او گیاهی کز تو خیزد

گیاه آن بِهْ که هم در باغ ریزد