به ماه چارده می‌ماند آن بت

که اکنون چارده سالش رسیده است

مه نو کرد ماه چارده را

به رنجی کز پی نه ماه دیده است

وزآن خلعت که اقبالش بریده است

به هفت اختر کله‌واری رسیده است

خیالت را شبی در خواب دیده است

از آن شب عقل و هوش از وی رمیده است

ز بی‌شرمی کسی کاو شوخ‌دیده‌ است

چو نرگس با کلاه زر کشیده‌است

همانا شمع از آن با آبِ دیده است

که او نیز از لبِ شیرین بریده است

نقاب از روی خوبت که کشیده است‌؟

لب و لعلت به دندان که گزیده است‌؟

بگویم با تو تا حق را که دیده است

کدامین قطره در دریا رسیده است

چه گویم وصف او چون کس ندیده است

بگفتا بهر تو حق آفریده است

اگرچه او بمنزلگه رسیده است

همین جا کو جمال شاه دیده است

ز خود جانان بتو اندر دمیده است

ابا تو راز گفته است و شنیده است

هر آنکس را که دنیا برگزیده است

فلک را زیر گردش خود خمیده است

هر آنکس را که دنیا برکشیده است

فلک او را بزیر پنجه دیده است

هرآنکس کو از این جرعه چشیده است

دو عالم را مثال ذرّه دیده است

که تا گفت تو در گوشم رسیده است

ز بی خویشی همه هوشم رمیده است

نسیمی بر عذارش تا وزیده است

گلستان را بزیر گل کشیده است

امیدم از گرفتن خوش بریده است

کسی شاعر بدین همت ندیده است

فراز مهر و مه طاقش کشیده است

که ابرو را مکان بالای دیده است

فرار از موج تیغ او گزیده است

از آنرو ساحلش را کس ندیده است

ز جور آدمی عزلت گزیده است

پری را چشم کس زان رو ندیده است