جهان را در بر و برگش امید است

میان هر دو پیداتر ز شید است

کلید رای فتح آمد پدید است

که رای آهنین زرین‌کلید است

اِرم را سکهٔ رویت کلید است

وصالت چون ارم زان ناپدید است

به عالم وقت هر چیزی پدید است

در هر گنج را وقتی کلید است

ز هستی تا عدم مویی امید است

مگر کان موی خود موی سپید است

بسا قفلا که بندش ناپدید است

چو وابینی نه قفل است آن کلید است

چنان دان کایزد از خلقت گزیده‌ست

جهان خاص از پی تو آفریده‌ست

محمد کایزد از خلقش گزید است

زبانش قفل عالم را کلید است

ولی ز آنجا که یزدان آفرید است

نیاکان مرا ملت پدید است

بدی از ما و نیکی از تو پیداست

که ذات پاک تو در کل هویداست

همه گفتار ما از او پدید است

حقیقت جمله او گفت و شنیداست

در آخر اولم شیخا پدید است

اباتو اندرین گفت و شنید است

ز صنعم آفرینش جمله پیداست

ز نور ذاتم اینجاگه هویداست

کنون عیسی حقیقت بایزید است

که در وی پایدار کل پدید است

ز هر جانب دو صد اینجا جنید است

ستاده مرغ دام ما و قید است

چو او دیدم چه کارم با جنید است

مرا سیمرغ قدرت جمله صید است

چنان زین نقش ذات من هویداست

که در کون و مکان این نقش پیداست

حقیقت ذات تو در جمله پیداست

نمودت درهمه چیزی هویداست

چو این اسرار اندر جمله پیداست

بعقلت آفتاب اینجا هویداست

در این ترکیب رخسارت پدید است

درین صورت ترا گفت و شنید است