نکردی هیچ رحمت بر غریبان

چو بیماران بمانده بی طبیبان

چو داری خوی مردم چون لبیبان

دمی بنشین به بالین غریبان

خوشا و خُرّما وقت حبیبان

به بوی صبح و بانگ عندلیبان

خوش آن ساعت نشیند دوست با دوست

که ساکن گردد آشوب رقیبان

دو تن در جامه‌ای چون پسته در پوست

[...]

شبی خواهم که پنهانت بگویم

نهان از آشنایان و غریبان

چنان در خود کشم چوگان زلفت

کزو غافل بود گوی گریبان

ولیکن هر گناهی را جزاییست

[...]

به غم بنشسته ام سر در گریبان

ز اندوه عزیزان و حبیبان

مزاج دوستان رفتم بدیدم

گرفتم نبض هر یک چون طبیبان

ملالت شان مرامی داشت گفتی

[...]

کشد تقدیر جان کم نصیبان

گنه بر مرگ و تهمت بر طبیبان

سحر چون غنچه بگشاید گریبان

بیا بشنو خروش عندلیبان

خروش بلبلان تیغ در چنگ

چنان کز منبر آواز خطیبان

برآید سرو خوش چون گل درآید

[...]

به جان آمد دل از هجر حبیبان

ندارد طاقت جور رقیبان

ز عشق تو مرا دردیست در دل

نمی دانند درمانش طبیبان

نمی پرسی ز حال زارم آخر

[...]

به اشک و زاری شام غریبان

به رشک عاشق از کام رقیبان

در این بد کآمد از آن دلفریبان

بتی چون سوی رنجوران طبیبان

تمنایت وطنگاه غریبان

تماشایت نصیب بس نصیبان

ز دلگیری به ما حسرت نصیبان

سواد هند شد شام غریبان

ندیدم دشمنان گشته حبیبان

فغان از گل دریغ از عندلیبان

نه چندانم کشد هجران احباب

که اندر وصل غوغای رقیبان

تو با اغیار چون بادام توام

[...]

محبان را نصیب است از حبیبان

من حسرت کش از حسرت نصیبان

فغان کان گلبن سرکش ندارد

سری با ناله‌های عندلیبان

مرا گویند از آن رو دیده بربند

[...]

علی فرمود با آن غم نصیبان

که گبرم دادتان را زین رقیبان

کسی کو راز گوید با حبیبان

کسی کو چاره جوید از طبیبان

ولی زنهار زنهار از رقیبان

ز خود خواهان و از مردم فریبان