دری و تازی و ترکی بگوید

به الفاظی که زنگ از دل بشوید

چو رازی باشدش با من بگوید

ز من تدبیر خواهد رای جوید

به گفتاری که بدگویی بگوید

هوا را از دل عاشق نشوید

نگون گشته صنوبر چون بروید

به زیر خاک عنبر چون ببوید

بریده سر دگر باره نروید

ازیرا هیچ دانا خون نجوید

روانم هر چه جوید مهر جوید

زبانم هر چه گوید راست گوید

مبادا کس که از زن مهر جوید

که از شوره بیابان گل نروید

مگر شاهم دگر زشتی نگوید

بهانه هر زمان بر من نجوید

مثال ما چنان آمد که گوید

خرا تو زی که تا سبزه بروید

نداند آنکه این گفتار گوید

که تشنه تا تواند آب جوید

زبانم با تو گوید هرچه گوید

روانم از تو جوید هرچه جوید

نظر کن تا درین سامان چو پوید

وزین صورت بپرسش تا چه گوید‌»

عجب باشد که گل را چشمه شوید

غلط گفتم که گل بر چشمه روید

به شرط آن که تنهایی نجوید

میان جمع گوید آن چه گوید

نه هر تخمی درختی راست روید

نه هر رودی سرودی راست گوید

دل خسرو رضای من بجوید

به تَرک‌ِ شکرِ شیرین بگوید

دلم دردی که دارد با که گوید

گنه خود کرد تاوان از که جوید

دریغا نیست همدردی موافق

که بر بخت بدم خوش خوش بموید

مرا گفتی که ترک ما بگفتی

[...]

یکی عقلست و معقولات گوید

یکی علمست و معلومات جوید

نمی‌دانست کز شادی چه گوید

وزان موبد هم آزادی چه جوید

نباشد در حسابی هرچه گوید

مراد خاطر خود هرزه جوید