مخنّث وار رفتن ره نکو نیست

که هر رعنا مزاجی مرد او نیست

وگر خواهید کُشت او را نکو نیست

بجای او منم این کار او نیست

اگر تو می‌کُشی خود را نکو نیست

که این کشتن نکو جز کارِ او نیست

بدل با خویش گفت این حدِّ او نیست

که عشق و مال با شرکت نکو نیست

مرا این گر نکو و گر نکو نیست

دمی از ننگ خود پروای او نیست

بزرگان را رخی پر اشک خونیست

چه جای خرده گیران کنونیست

مرا جز اهل وحدت گفتگو نیست

که گفت دیگرانم همچو او نیست

مرا از بحر عشقش یک دو جو نیست

که پیشم بحر نادان چون سبو نیست

امیرمؤمنان را دین چو تو نیست

ویا چون حنبل و شافع نکو نیست

مبین کز منعمت در معده جونیست

که جان بازی بنان خواهی گرو نیست

مگو کاین تلخ از شیرین نکو نیست

که عیب از بخت بدخویست زو نیست

همانا پیش چشم او نکو نیست

ازان رو خاطرش را میل او نیست

کسی کش دیده بر خم یا سبو نیست

و را در وحدت می گفتگو نیست

ولیکن چون مرا آن طبع و خو نیست

اگر حرف بدی گویم نکو نیست

چه غم گر عشق داور پرده رو نیست

که خورشید است و چشم بد بر او نیست

ز دریا یک دم آبم در سبو نیست

سر و کارم بجز با آبرو نیست

درون پرده راه جستجو نیست

همه اسرار و اذن گفتگو نیست

جهان حرفیست عالم غیر او نیست

در این معنی مجال گفتگو نیست

چو او را طالب الا سر او نیست

محب او جز آنوجه نکونیست

در اینجا جای حرف و گفتگو نیست

مقام اعراض از ما باو نیست