کند نفرین بر آن سال و مه شوم

که دوری دادش از آرام و از بوم

که چونین روسپی خیزد از آن بوم

ز بی شرمی و شوخی بر جهان شوم

صلیب زنگ را بر تارک روم

به دندان ظفر خائیده چون موم

نگینش گر نهد یک نقش بر موم

خراج از چین ستاند جزیت از روم

ز تاریخ کهن‌سالان آن بوم

مرا این گنج‌نامه گشت معلوم

عظیم آمد چو گشت آن حال معلوم

عظیم‌الروم را آن فال در روم

مَزن شمشیر بر شیرینِ مظلوم

تو را آن بس که راندی نیزه بر روم

به پیشه دست بوسندش همه روم

به تیشه سنگ خارا را کند موم

چنان از هم درید اندام آن بوم

که می‌شد زیر زخمش سنگ چون موم

فرود آمد به نزهت‌گاه آن بوم

سوادی دید بیش از کشور روم

به آب دیدهٔ طفلان محروم

به سوز سینهٔ پیران مظلوم

مزن شمشیر بر شیرین مظلوم

تو را آن بس که بردی نیزه در روم

همه دانندگان را هست معلوم

که باشد مستحق پیوسته محروم

رها کن کاین حمال محروم

نسازد با خرد چون زاغ با بوم

چو آهن گشت از صلبی او موم

گشاده کرد قفل رومی روم

حکیمش گفت هست از نفس معلوم

که مار‌ست و سگ‌ست و خوک آن شوم

چو حرفی چند گفت آن پاکِ معصوم

بگردانید روی از دنیی شوم

کسی پرسید از ابلیس کای شوم

چو ملعونی خویشت گشت معلوم

معمایی فرستادند از روم

که گر آنجا کنند این راز معلوم

چو سنگ از مرگ خواهد گشت چون موم

بباید کرد زود این حال معلوم