ز شاه شام نیز آمد رسولی

نموده عهد را بهتر قبولی

به صاحب ردی و صاحب قبولی

نشاید کرد مهمان را فضولی

قبولم کن که تو از حق قبولی

تو در سرّ یقین صاحب وصولی

بدو گفتا که ای مرد فضولی

من سرگشته را چندین چه شولی

مشو اینجا حلولی ای فضولی

که نبود مرد مستغرق حلولی

مشو زنهار ای مرد فضولی

ازین معنی که من گفتم حلولی

اگرچه خاص هر شب چون رسولی

کند بهر تو نوراللّه نزولی

مدم زنهار ای صبح از فضولی

دمی دیگر مکن خلوت بشولی

که باشد عقل پیری بر فضولی

ولی در عشق کی باشد اصولی

نمانده عقل سالک در وصولی

از آن نزدیک ذات حق قبولی

تو خود بشناس کاین جاگه قبولی

چو حق دیدی عیان صاحب وصولی

بنادانی بسی کردی جهولی

در این دنیای دون در کل فضولی

تو در بند غم وجاه و تیولی

کجا یابی چو ما صاحب قبولی

ز هر چیزی ملول است آن فضولی

ملولش کن خدایا از ملولی

به قاصد تا بیاشوبد بجنگد

بدو گفتم ملولی هست گولی

بخورد آن بازی من خشمگین شد

[...]

بگو ای تازه رو، کم کن ملولی

که تو رو تازه از اصل اصولی

خیالی گول گیری گر بیاید

چنین داند که تو مغرور و گولی

به زخم سیلیش از دل برون کن

[...]

کاحسان بکنه واهروی اصولی

شنه میان زز بخت صاحب قبولی

ولی چون دیدمت کز من ملولی

نکردم چون گران جانان فضولی

ز دوراندیشیِ عقلِ فضولی

یکی شد فلسفی، دیگر حلولی

نماز از صدق کن کان‌ست اولی

که تا یابی جزایش قرب مولی

چو سلطان خود کند حالی رسولی

رسولی دیگری باشد فضولی