تو گفتی جادوی چهره نمودش

به یک دیدار جان از تن ربودش

بر آن دیدار خرسندی نبودش

فزونی جست اندوهان نمودش

دگر باره نوازشها نمودش

به نیکو و ستایش بر فزودش

به هر سالی که دولت می‌فزودش

خرد تعلیم دیگر می‌نمودش

ولی چون عشق دامن‌گیر بودش

دگر بار از ره عذر آزمودش

که سیاره چه شب بازی نمودش

تک طیاره چون اندر ربودش

ولی چون بخت روباهی نمودش

ز شیری و جهان‌گیری چه سودش

پری‌پیکر نوازشها نمودش

به لفظ مادگان لختی ستودش

یکایک انبیا را دست جودش

یقین تشریف داد و ره نمودش

مگر موری نیامد پیش زودش

که تلی خاک پیش خانه بودش

ز بس کژی که زلف او نمودش

سر یک راستی هرگز نبودش

بجای آورد آنچ افتاده بودش

همی بایست مرگ خویش زودش

ولیکن کار چون افتاده بودش

نبود از خجلت و تشویر سودش

درآمد آتشی از عشق زودش

بغارت برد کلّی هرچه بودش

ز عالم جز جَوی حاصل نبودش

بداد و مشک بستد اینت سودش

چو آوردش بسوراخی که بودش

نبودش جای آن اشتر چه سودش

بگفت این و پس آن صورت که بودش

نهاد از زیر جامه پیش، زودش

ز بسخوشی که دل در خواب بودش

سپهر پیر خوابی دید زودش

یکی خادم که خدمتگار بودش

بگردانید سوی قبله زودش

بگویم با تو اسرار سجودش

که چون با حق تعالی راز بودش