که خسرو دوش بی‌رسمی نمود است

ز شاهنشه نمی‌ترسد چه سوداست

اگر خود پولی از سنگ کبود است

چو بی‌آب است پل زان سوی رود است

به رفتن باز می‌کوشم، چه سود است‌؟

نیابم ره که پیش‌آهنگ دود است

ولی باد از رسن پایت ربود است

رسن‌بازی نمی‌دانی چه سود است

بهانه نیست منصور این نمود است

زما کانجا دل و جانت شنود است

دل صدیق دایم درنمود است

از آنش عرش دایم در سجود است

چنان منصور باتو در نمود است

که کلی با تو درگفت و شنود است

سلوک تو در اینجا گه نمود است

فنا شو زانکه اینت بود بود است

بده جامی که وصلت در نمود است

که جانم با تو اینجا بود بود است

حقیقت جمله گفتارش نمود است

تمامت آفرینش در سجود است

چو کل شیئی در جمعم نموداست

همه ذراتم اینجا در سجود است

سخن کاین مرد گفت از بود بود است

که ذات جسم و جان در کل نموداست

شریعت سرّ عالم برگشود است

ره تحقیق حق اینجا نمود است

بدانی آن زمان کاینجا چه بوداست

که ازتو جملگی گفت و شنوداست

مشو حیران که جانان رخ نموداست

زبانت جملگی اینجا شنود است

ز ذرّات این همه برهان نمود است

وز این برهان همه گفت و شنوداست

ترا چون گلشنت گلخن نموداست

ولی بر آتشت افتاده دود است

تمامت چشمه زان دریای بوداست

که بحر است و ترا چشمه نمود است

حقیقت آب آن دریای بود است

که در اینجا حقیقت رخ نمود است

همه خوانند قرآن و چه سود است

که کس آگه از او اینجا نبود است