چو دانش جوید و دانش پسندد

بیاموزد پس آن را کار بندد

خرد کردار چونین کی پسندد

روا باشد که هر کس بر تو خندد

نه جز بر روی ویسه مهر بندد

نه کس را دوست گیرد نه پسندد

گرم ویرو بسوزد یا ببندد

پسندم هر چه او بر من پسندد

بهار امسال نیکوتر بخندد

که شرم ویس بر وی ره نبندد

چرا مردم دل اندر مهر بندد

چرا این بد به جان خود پسندد

که استادی که در چین نقش بندد

پسندیده بود هرچ او پسندد

دلش چون ز‌آن همه گل‌ها بخندد

چه گويی در گُلی چون مهر بندد

گَهی گفت ای قدح شب رخت بندد

تو بگری تلخ تا شیرین بخندد

نروید هیچ تخمی تا نگندد

نه کاری برگشاید تا نبندد

چو گل‌بن هر چه بگذاری بخندد

چو خوردی گر شکر باشد بگندد

کسی کاو دل بر این گلزار بندد

چو گل زان بیشتر گرید که خندد

لبادت را چنان بر گاو بندد

که چشمی گرید و چشمیت خندد

از آن بذله که رضوانش پسندد

زبانی گر به گوش آرد بخندد

چو چشمش گرید آهش کلّه بندد

دهان گل بر او حالی بخندد

کسی کاو داند و کارش نبندد

بر او بگری که او بر خویش خندد

جهان پیشت چو برقی باز خندد

وزان پس پیش برقت باز بندد

زمانی لب زخندیدن ببندد

بصد لب یک زمان دیگر بخندد

سر هر ماه نو صورت نبندد

که ماه نوبرین صورت نخندد

کسی کاهل سخن نبود بخندد

ز تو هر کس سخن را کی پسندد