که تا بر ما زمانه چوب‌زن بود

فلک چوبک‌زن چوبینه‌تن بود

محمد نیز کو مقصود کن بود

شب معراج سلطان سخن بود

اگرچه ازتکبّر پیل تن بود

ولی یک پشّه او را راه زن بود

ترا سی سال بُت گور و کفن بود

که در راه خدایت راه زن بود

امامی کو امامت را حسن بود

حسن آمد که جمله حسن ظن بود

سر زلفش کمند جان و تن بود

لب لعلش بلای مرد و زن بود

از آن چاهش که در زیر ذقن بود

چو یوسف عقل خونین پیرهن بود

چنان دل از خطش بیخویشتن بود

که گفتی خطّ او برخون من بود

چنین گفت آنکه او پیر کهن بود

جوان بختی که جانش پر سخن بود

همی چندان که بالای چمن بود

چنار و سرو و بید و نارون بود

اگرچه پشت خم داشت و کهن بود

ولیکن سخت پیری خوش سخن بود

چه گر از لاغری بی بیخ و بن بود

ولکین لعبتی شیرین سخن بود

دُری زان هر یکی را در دهن بود

که روشن تر ز شمع انجمن بود

همه کشور تهی از مرد و زن بود

که هر هفته ز دشمن تاختن بود

اگرچه رابعه صد تهمتن بود

ولیک او ثانی آن شیر زن بود

در آن عصر او دومه میریمن بود

به سالی او دو ساعت پیش زن بود

دران پرسش که از یار کهن بود

فراوان ز آرزومندی سخن بود

بزرگی کاتفاق مرد و زن بود

که خلق او چو نام او حسن بود

ملامت کز شما بر جان من بود

همه از عشق این نازک بدن بود

ز حال خود بدینسان در سخن بود

ولی یوسف به حال خویشتن بود