مرا زین بیش در عالم غمی نیست

که در شادی و در غم همدمی نیست

دمی خوش بر همه عالم حرام است

که اندر ملک عالم محرمی نیست

یقینم شد که زخم آسمان را

[...]

کفی گل در همه روی زمی نیست

که بر وی خون چندین آدمی نیست

از او بِهْ گر چه شه را هم‌دمی نیست

شهنشه زود سیر آمد غمی نیست

ز دنیا آدمی را خرّمی نیست

کسی کوخرّمست او آدمی نیست

جهان تا هست خالی از غمی نیست

به ریش خاطر او مرهمی نیست

غمش همدم بود از جور ایام

که تا دانی که او بی همدمی نیست

دمادم غم ز دل خالی نباشد

[...]

مرا گر با تو روی همدمی نیست

گدایان را به سلطان محرمی نیست

ز عشقم درد و غم در دل بسی هست

به اقبال توام زینها کمی نیست

پری را ماند آن مه در لطافت

[...]

دلا بنیاد جان را محکمی نیست

در او جز غم اساس خرّمی نیست

چه پوشم راز دل از تو چو هرگز

میان ما و تو نامحرمی نیست

اگر در روضه رضوان صد ره از حور

[...]

به گیتی در نشان خرمی نیست

وگر باشد نصیب آدمی نیست

درین عالم گرت یکدم غمی نیست

غنیمت دان که عالم جز دمی نیست

جز این یک دم که هستی عالمی نیست

غنیمت دان که عالم جز دمی نیست

بدو گفت از که می ترسی غمی نیست

که اینجا هیچ کس نامحرمی نیست

سخن چین را به دانا محرمی نیست

چرا کان بی سعادت آدمی نیست

مشو غمگین که عالم جز دمی نیست

ز ملک بی غمی به عالمی نیست

ترا با کس هوای همدمی نیست

پری را الفتی با آدمی نیست

دلا سرگرم باش از ساغر غم

که مستی در شراب بی‌غمی نیست

مگر اعجاز دارد ساغر عشق

[...]

به راه عشق از آن خوشتر دمی نیست

به آن عشرت فزایی عالمی نیست

که بی مردی زنی را خرمی نیست

که بی روح القدس این مریمی نیست

فراغت را درین گلشن کمی نیست

غمی دیگر به غیر از بی‌غمی نیست

مگو اینجا ز ترسا آدمی نیست

که هندو را هم از ترسا کمی نیست

نباشد گر طبیعت عالمی نیست

به «کرمنا» مخاطب آدمی نیست

دل ملا گرفتار غمی نیست

نگاهی هست ، در چشمش نمی نیست

از آن بگریختم از مکتب او

که در ریگ حجازش زمزمی نیست