بدانجا رفته هر کس خرّمی را.

چو دیبا کرده کیمُخْتِ زَمی را.

پدید آور بهار مردمی را

به بار آور درخت خرمی را

ز کفک و خون برآرد آدمی را

ز کاف و نون فلک را و زمی را

ز کفّ خود برآرم آدمی را

ز کاف ونون فلک را و زمی را

که سرخی در خور آمد خرمی را

نشاید جز کبودی ماتمی را

که یابد خسته چون نامحرمی را

بجان لرزان به بیند بیغمی را

فزاید در دل و جان بی غمی را

نشاط و سور بخشد ماتمی را

کند بل منجذب دریا نمی را

به بخشد حق بآهی عالمی را

خودی دادم ز خود نامحرمی را

گشادم در گل او زمزمی را

بده آن نالهء گرمی که از وی

بسوزم جز غم دین هر غمی را