اگر کردار تو بر من ستم نیست

تو خود دانی که بر خفته قلم نیست

کنون اندر جهانم هیچ غم نیست

که جانم را ز بیم تو ستم نیست

نخواهی مر مرا بر تو ستم نیست

چو من باشم مرا دلدار کم نیست

گرت صد گنج هست ار یک درم نیست

نصیبت زین جهان جز یک شکم نیست

در آن حضرت که خواهش را قدم نیست

شفیعی بایدم وان جز کرم نیست

اگر در خاک شد خاکی ستم نیست

سرانجام وجود الا عدم نیست

ز گرگان تا به کرمان راه کم نیست

ز ما تا مرگ موئی نیز هم نیست

ز دستم گرچه قسمی جز الم نیست

چو بر دستست نام دوست غم نیست

شهی کورا هزاران گنج کم نیست

بدان ماند که نقدش یک درم نیست

اگر جز سوزنی با تو بهم نیست

جز آن سوزن حجابت بیش و کم نیست

غم خود خور که کس را ازتو غم نیست

چه می‌گویم ترا حقّا که هم نیست

ترا بر ما از آن دست ستم نیست

که بر دیوانه و عاشق قلم نیست

نشاط ار هست بی دوران غم نیست

وجود ار هست بی خوف عدم نیست

غم خود خور که کس را از تو غم نیست

چه می‌گویم ترا حقا که هم نیست

جهان پر آفتابست و ستم نیست

اگر خفّاش نابیناست غم نیست

تو گفتی صبح را پروای دم نیست

ز سنگ آید برون آن نیز هم نیست

مرا گرچه بمویی راه هم نیست

ز بیداد توام یک موی کم نیست

جهان را از غم تو هیچ غم نیست

که از شادی تو شادیش کم نیست

درین ره هر که او صاحب قدم نیست

حقیقت لایق شاه و حرم نیست

همه ذات من است و غیر هم نیست

چو بشناسی بعشقم بیش و کم نیست