چنان بنگاشت آن زیبا صنم را،

که نقاشانِ چین باغِ ارم را.

نگه دارم من آن جادو صنم را

چو دارد مردم سفله درم را

بدین چاره رهانیدم قلم را

نبشتم قصهٔ جان دژم را

خروش آمد ز دز رویینه خم را

درای و نای و کوس و گاودم را

طراز آفرین بستم قلم را

زدم بر نام شاهنشه رقم را

چو سرو از راستی بر زد علم را

ندید اندر خزان تاراج غم را

به هر شهری فرستاد آن درم را

بشورانید از آن شاه عجم را

چو عالم برزد آن زرین‌علم را

کز او تاراج باشد خیل غم را

خوش آمد این سخن شاه عجم را

بگفتا هست فرمان آن صنم را

غم از زنگی بگرداند علم را

نداند هیچ زنگی نام غم را

به دانایی ز دل پرداز غم را

که غم‌ غم را کشد چون ریگ نم را

چو در دربست جاویدان ستم را

گشاد از عدل خود ملک عجم را

بمشتی مُلک پُر کردن شکم را

جَوی انگاشتن ملک و حشم را

اگر محمود اخبار عجم را

بداد آن پیل واری سه درم را

چو آینده چنان دید آن صنم را

زغم دربسته کرد آن لحظه دم را

ندانم تا چه دم داد آهنم را

که گل برداشت چون بادی قدم را

مگر بایست آن سیمین صنم را

که لختی کم کند زلف بخم را

نماند آرام آن خیل و حشم را

نگونساری پدید آمد علم را

دریده پیرهن، خیل وحشم را

فگنده سر نگون چتر و علم را

خدا را یافتم عین قلم را

که پیوسته وجودم در عدم را