توئی منصور اندر قربت لا

یکی بنمود او را لا بالّا

صفاتم چرخ دان در هفت اعلا

نظر میکن درین نور تجلا

چو دیدی اصل لایت اندر الا

ز الا جوی دایم ذات اعلا

چنان باش اندر اینجا لابالّا

که باشد در یکی عین تولا

چو من کردم سجود شیب و بالا

بسی رفعت مرا دادی تو در لا

در آخر یافت عین لا و الّا

سر و افسر نهاد و گشت کل لا

تو در یکی قدم زن در تولّا

همه لابین و در لا گرد الا

دَرِ احمد زن و رَو کن تولّا

که تا اویت رساند سوی الّا

همه رفتند اندر عین الّا

حقیقت باز دیدند جوهرِ لا

از آن پیوسته شد در دید الّا

که هم از تو زد اینجاگه تولّا

همه واصل شده در قربتِ لا

رسیده جملگی در عین الّا

دل و جان را در این حضرت بپالا

چو صافی شد رود صافی به بالا

اگر خواهی که ز آب صاف نوشی

لب خود را به هر دردی میالا

از این سیلاب درد او پاک ماند

[...]

به شمشاد قدان بالا بلا

که کردند عشاق را مبتلا

به اقوالش سر ناموس بالا

به فعلش می کند همت تولا

بود تانیس بر ظاهر تجلا

مرید مبتدی را در تولا

بپاس نفس خویش و نظم مولا

مراقب تر کسی زو نیست اصلا

نگشته روی رسم المشق‌، دولا

تجدد پیشه و ناخوانده مُلا