گُلاب و مُشک را در هم سِرِشتند.

وَز او بر پرنیان عهدی نِبِشتند؛

تو گفتی جنگیان کارنده گشتند

همه در چشم و دل پولاد کشتند

به کوه غور ماهم را بکشتند

چنان کشته در اشکفتی بهشتند

از آن مجمر چو آتش گرم گشتند

سپندی سوختند و در گذشتند

ز چندان خلق کس آگه نگشتند

که چون پیدا شدند و چون گذشتند

چو بنوشتند و نامه درنوشتند

ز مشک و عنبرش مهری سرشتند

ز خون، شنگرف گفتی میسرشتند

همه شنگرف، اسبان مینوشتند

ز چندانی کسی آگه نگشتند

که چون پیدا شدند و چون گذشتند

طلبکار آمدند وبازگشتند

نمود سفل و علوی در نوشتند

که مردان ره از هرچه گذشتند

نه چون مرغان بیهش بازگشتند

ز خورد و خواب مردان در گذشتند

ره جانان بیک ره در نوشتند

بسی رفتند و دیگر بازگشتند

بساط فرش دیگر در نوشتند

چنانت عاشقان محبوس گشتند

که خود را هم بدست تو بکشتند

زتو گر زشت و گر خوبت سرشتند

همان آید که دی برتو نوشتند

نه شه را از گل دیگر سرشتند

نه نعمت زان او تنها نوشتند

در آن روزی که گِل‌ها می‌سرشتند

به دل در قصهٔ ایمان نوشتند

به یک ساعت ز دریا در گذشتند

تو گفتی آب دریا درنوشتند

رسولان زان تمنا در گذشتند

ز پیشش باد در کف بازگشتند

همانا خاک او زانجا سرشتند

برات رزق او آنجا نوشتند

ز جان و دل گل و آبی سرشتند

در او شاخی ز باغ سدره کشتند