امل گوید که آمد رهبر من

اجل گوید که آمد خنجر من

چو زین درگه نشیند گَرد بر من

زند بختم به گِردِ ماه خرمن

سپاس جاودان باشدت بر من

که آهرمن نیابد راه در من

چو باشد بانوی تو خواهر من

چه باشد گر نشیند هم بر من

دگر طعنه زدی بر گوهر من

که بهتر بد ز بابم مادر من

نگارا تا تو بودی در بر من

به نوشین خواب خوش بد بستر من

چرا تیره نباشد اختر من

که در خاک است ریزان گوهر من

ز نسرین بود و سوسن بستر من

جهان افروز رامین در بر من

قضا چه‌نوشت گویی بر سر من

چه خواهد کرد با من اختر من

به تابستان شود بر کوه ارمن

خرامد گل به گل خرمن به خرمن

ز باغ روم گل داری به خرمن

مکن تاراج تخت و تاج ارمن

در این آتش که عشق افروخت بر من

دریغا عشق خواهد، سوخت خرمن

که می‌گردید عمری در سر من

که یک دم این پسر آید بر من

گه این گفتی سرای و منظر من

گه آن گفتی که اسباب و زر من

نباشد هیچ شاهی همسر من

ندارد کوه پای لشکر من

بپرسیدم در آن دم از پدر من

که چونی؟ گفت چونم ای پسر من ؟

چه کرد این دل که خون شد در بر من

که این از چشم آمد بر سر من

در افتاد از فراقت سوز در من

فرو شد زارزویت روز بر من

کسی را نیز نفرستد بر من

که بر من بسته خواهد شد در من

قرارت نیست یک دم در بر من

مگر پر کژدم آمد بستر من