چو خورشید فلک در باختر شد

چو روی عاشقان همرنگ زر شد

اگرچه کان سیمین بی گهر شد

ز گوهر چشم او کان دگر شد

رمیده صید لختی رام‌تر شد

وزان تندی و بد سازی دگر شد

تن نالانش از شادی دگر شد

تو گفتی مرده بود او جانور شد

درخت شادکامی بارور شد

همان بخت ستمگر دادگر شد

هوا از قعر دریا تیره‌تر شد

فلک چون قعر دریا پُر گهر شد

چو رامین دادجوی و دادگر شد

جهان از خفتگان آسوده‌تر شد

چو خسرو بر سر کوی شکر شد

سپاهان قصر شیرینی دگر شد

چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد

چو ذره هر دو عالم مختصر شد

ز هر ذره چو صد خورشید می‌تافت

همه عالم به زیر سایه در شد

چو خورشید از رخ تو ذره‌ای یافت

[...]

بسی با عقل خود زیر و زبر شد

ولی هر لحظه عشقش گرمتر شد

بسی کور از دعایش دیده ور شد

بسی مفلوج عاجز ره سپر شد

چو از یعقوب یوسف را خبر شد

بیکره برقعش از اشک تر شد

چو آن سرهنگ را حالی خبر شد

نمی‌گویم بپای اما بسر شد

چو او را دید از پیشش بدر شد

جوان از بیمِ او زیر و زبر شد

چو از اندازه باران بیشتر شد

همی هر کس بزیر جامه در شد

چو سنگی سختش آخر کارگر شد

دلش ازدرد آن زیر و زبر شد

اگر یک ذره دولت کارگر شد

به سوی آفتابت راهبر شد

ز سر در درد هارون تازه‌تر شد

ز حیرت هر دم از نوعی دگر شد

چو زلفش دلربائی حلقه‌ور شد

بهر یک حلقه صد جان در کمر شد

چو تیر غمزهٔ او کارگر شد

ز سهمش رمح و زو پین در کمر شد