ز عمری هر کسی چون گاو و خر بود

همه چشمی و گوشی کور و کر بود

کدامین پادشه را این هنر بود

که نز رنج و نه از مرگش حذر بود

سخن آنجا به شمشیر و تبر بود

همیدون بازی گردان به سر بود

برادر با برادر کینه‌ور بود

ز کینه دوست از دشمن بتر بود

به دردش هر کسی خسته جگر بود

به زاری هر که دیدش زو بتر بود

ز بس نقش وشی چون شوشتر بود

ز بس سرو سهی چون غاتفر بود

به پیکر همچو ماه جانور بود

ولیکن با کلاه و با کمر بود

ز هجرش هر کسی خسته جگر بود

وزیشان شاه رامین خسته‌تر بود

وزیشان زرد را مادر دگر بود

شنیده‌ستم که او هندو گهر بود

بلای من ز دیدارت بتر بود

که با او نیم حان و بیم سر بود

از او تا چارپایان دورتر بود

ز شیر آوردن او را درد سر بود

هزارش بیش‌تر صاحب خبر بود

که هر یک بر سر کاری دگر بود

ز شیرینی که آن شمع سحر بود

گمان افتاد او را کآن شکر بود

به خوش‌مغزی به از بادامِ تَر بود

به شیرین‌استخوانی نِی‌شکر بود

جهان از آفرینش بی‌خبر بود

مگر کآن شب جهان جای دگر بود

زبانش سر به‌سر تیر و تبر بود

یکایک عذرش از جرمش بتر بود

ز مفرش‌ها که پُر دیبا و زر بود

ز صد بگذر که پانصد بیشتر بود

نه استغفار او را هیچ اثر بود

نه در وی گربه را روی نظر بود

وزیری را یکی زیبا پسر بود

که ماه از مهر او زیر و زبر بود

پسر گر مردم چشم پدر بود

ولیکن کار آن عاشق دگر بود