ز بدراهی نهادی دیگر آورد

به خودکامی سر از چنبر برآورد

وفا کِشتم مرا شادی بر آورد

مه تابان به مهرم سر درآورد

چو کار از دست شد دستی بر آورد

صبوری را به سرپایی در آورد

چو روز از دامن شب سر برآورد

زمانه تاج زرین بر سر آورد

چنین تا خصم لشگر در سر آورد

رعیت دست استیلا بر آورد

چو بَدر از جِیب گردون سر برآورد

زمین عطف هلالی بر سر آورد

ز رود آواز موزون او برآورد

غنا را رسم تقطیع او درآورد

مگر سروی ز طارم سر برآورد

که ما را سربلندی بر سر آورد

چو صبح از خواب نوشین سر برآورد

هلاک جان شیرین بر سر آورد

به هر عضوی تنش رقصی در آورد

ز هر مویی دلش چشمی بر آورد

چو طوطی خط او پر بر آورد

جهان حسن در زیر پر آورد

به خوش رنگی رخش عالم برافروخت

ز سرسبزی خطش رنگی بر آورد

لب چون لعلش از چشمم گهر ریخت

[...]

دوید آن صوفی و او را درآورد

برای خشک کردن میزر آورد

ز مریم بی پدر عیسی برآورد

ز شاخ خشک خرمایی ترآورد

ز دریای دلم گوهر برآورد

ز چشم اشک ریزم با سر آورد

چنان آهی ز سوز دل برآورد

که با شاپور روز دل سرآورد

چو شکّر خورد و تنگش در بر آورد

فلک دست از تحیّر برسر آورد

تن اندر راه دین باید در آورد

چهارت اربعین باید سر آورد

در آن مدت که آن خواهی برآورد

بکم خوردن ترا باید سرآورد

عذارت خط به بخت ما درآورد

سیه بختی است ما را ما درآورد

عذرات بود بر حسن تو شاهد

جمالت رفت و خطی دیگر آورد

چو زلفت پای در دامن کشیدست

[...]

چو صبح از جیب گردون سر برآورد

زمانه چتر گردون بر سر آورد