چرا از بهر آن اندوه داری

که هست ایدر جهان چون تو گذاری

نگر تا هیچ گونه غم نداری

که تیمار جهان باشد گذاری

بگو تا در دل سنگین چه داری

نهال دشمنی یا دوستداری

خدایا دل ز مو بستان به زاری

نمی‌آید ز مو بیمارداری

نمی‌دونم لب لعلش به خونم

چرا تشنه است با این آبداری

تو با چندان عنایت‌ها که داری

ضعیفان را کجا ضایع گذاری

اگر گم بودن خود یاد داری

روا باشد که از وی یاد آری

وگر از خود بسی پروا نداری

چرا چون شمع صد پروانه داری

ز حق باید که چندان یادداری

که گم کردی گر از یادش گذاری

دریغا دیدهٔ ره بین نداری

بغفلت عمر شیرین می‌گذاری

بشه گفتا چرا گر عقل داری

گناهت می‌بری زر می‌گذاری

سر مویی اگر در شانه داری

من آن مویم که داری یا نداری

برو عمری گزین زین به که داری

که آن بهتر که این مهمل گذاری

از آن ماندی که دست از خود بداری

کجا زیبد تو امر پای داری

بگفتی راز ما شرمت نداری

کنون باید که رازم پایداری

قناعت کن بدین چیزی که داری

که این را نیست جانا پایداری

بکش رنج این زمان چون گنج داری

ز ما در عشق هان کن پایداری

تو ای شبلی حقیقت رازداری

ستاده این زمان در پایداری

کجا همچون تودارم پایداری

مرا این بس که جان و دل تو داری

چو آئی و به بینی راز داری

کنی با ما زمانی پایداری

یکی را معتکف در کعبه داری

مراو را دمبدم پاسخ گذاری