کجا وصفش به گفتن هم نشاید

که پس پیرامنش چیزی بباید

وگر کی بودن اندر وصفش آید

پس او را اول و آخر بباید

ازین گیتی سوی دانش گراید

ز دانش یافتن رامش فزاید

چو نثر هر زبانش خوشتر آید

به نظم آن زبان معجز نماید

فراوان کار بسته برگشاید

ترا از ما همه کامی برآید

همان طبل و علم چونانکه باید

که چون او نامداری را بشاید

اگر بندد هوا را یا گشاید

ز فرمان خرد بیرون نیاید

که من سازت دهم چندانکه باید

ترا زین روی تقصیری نیاید

هر آن پیری که بُرنایی نماید،

جهانَش نَنگ و رسوایی فَزاید؛

که شهرو گر یکی دختر بِزاید،

به گیتی جُزْ شَهَنشَه را نَشاید.

به نامه مُهر موبد هم نباید.

گوا گر کس نباشد نیز شاید.

اگر شویم ز بهر کام باید

مرا بی کام بودن بهتر آید

بهل تا کام موبد برنیاید

و گر جانم برآید نیز شاید

چو کام هر کسی از من برآید

بجز دوزخ مرا جایی نشاید

زنان را این ز بهر مرد باید

که مردان را نشاط دل فزاید

به یک دل مهر پیوستن نشاید

چو خر کش بار بر یک سو نپاید

ترا از شاه و از من شرم ناید

که رامین بایدت موبد نباید

که جز بد کیش از آن مادر نزاید

بجز جادو از آن گوهر نیاید

کنون جانم ببر کم جان نباید

چو من بدبخت جز بی جان نشاید

ترا این خوی بد با جان برآید

وزین خوی بدت دوزخ نماید