بسی با رند درمیخانه گشتم

در آخر از همه بیگانه گشتم

بیا کز عشق تو دیوانه گشتم

وگر شهری بُدَم ویرانه گشتم

ز عشق تو ز خان و مان بریدم

به درد عشق تو همخانه گشتم

چُنان کاهِل بُدَم کان را نگویم

[...]

چنان در عشق او دیوانه گشتم

که در دیوانگی افسانه گشتم

بکلی از خرد بیگانه گشتم

چو افیون خوردگان دیوانه گشتم

ز درد دوریش دیوانه گشتم

ز هوش و خواب و خور بیگانه گشتم

ز سودای غمت دیوانه گشتم

به عشقت در جهان افسانه گشتم

ز عشقت تا ز خود بیگانه گشتم

میان عالمی افسانه گشتم

ز روی شوق جانان در شبستان

به شمع روی او پروانه گشتم

ز زنجیر دو زلفت ای دلارام

[...]

به بوی زلف تو دیوانه گشتم

ز خویش و آشنا بیگانه گشتم

ز شادی دور گشتم در فراقت

به درد عشق تو همخانه گشتم

چو شمع جمع جانی در شبستان

[...]