نگنجد آسمان در خانه من

دو عالم در یکی ویرانه من

چو شمعی گشتهیی همخانهٔ من

بیک شکّر بده پروانهٔ من

همین جغد است در ویرانهٔ من

که گوشی می‌کند افسانهٔ من

رخش تا رفته از کاشانه من

سیه گردیده روی خانه من

غمش آتش زده در خانه من

نمی آید سوی کاشانه من

توئی گنجینه ویرانه من

نباشد جز تو کس در خانه من

بصدق فطرت رندانهء من

بسوز آه بیتابانه من

بده آن خاک را ابر بهاری

که در آغوش گیرد دانهء من