نه شب خسپد نه روز آرام گیرد

نه روزی رنج او انجام گیرد

جهان گر مضطرب شد گو همی شو

من و می تا جهان آرام گیرد

دلم را انده امروز بس نیست

که می اندوه فردا وام گیرد

نه می نوشد نه با کس جام گیرد

نه شب خسبد نه روز آرام گیرد

چو دولت هست بخت آرام گیرد

ز دولت با تو جانان جام گیرد

به هر جایی چو باد آرام گیرد

چو لاله با همه کس جام گیرد

چو یاقوتم نَبیذ خام گیرد

برشوت با طبرزد جام گیرد

می آن بهتر که با گل جام گیرد

که هر مرغی به جفت آرام گیرد

دل تو گر ز قال آرام گیرد

کجا از حالِ مردان نام گیرد

مگر لختی دلش آرام گیرد

مزاج گرم او انجام گیرد

دل مجنون ز لیلی کام گیرد

سکندر زاب حیوان جام گیرد

چو دل با دلبری آرام گیرد

ز وصل دیگر کی کام گیرد

ز لعل او به بوسه کام گیرد

ز سروش با کنار آرام گیرد

رضا ده تا ز لعلت کام گیرد

بود سوز دلش آرام گیرد

ز لعل جانفزایش کام گیرد

به زلف سرکشش آرام گیرد

و گر چون شکرم در کام گیرد

ز لعل شکرینم جام گیرد