یکی بهتر ببینید ایها الناس

که می دیگر شود عالم به هر پاس

دمی از گردش حالات عالم

نمی‌یابم نجات از بند وسواس

چو دل در عقدهٔ وسواس باشد

[...]

چو خواهم کرد زرق و هزل و ریواس

نخواهم نیز عاقل بود و فرناس

مرا چون نیست بر کس هیچ تفضیل

چه خواهم کرد زهد و فضل عباس

بیاور طاس می بر دست من نه

[...]

بخواهم گفت وصف سرخ کناس

چو کرد اندر دلم ابلیس وسواس

ترشروئی، ابوالعباس نامی

نشسته بر بساط آل عباس

بتن ماننده روباه مسلوخ

[...]

به دولت داشتند اندیشه را پاس

نشاید لعل سُفتن جز به الماس

چو دارد دشنهٔ پولاد را پاس

بسنباند زره ور باشد الماس

ذنب مریخ را می‌کرده در کاس

شده چشم زحل هم کاسهٔ راس

صدف می‌داشت درج خویش را پاس

که تا بر دُر نیفتد نوک الماس

گهی در سینهٔ مردم ز خنّاس

نهم صد دام رُسوائی زوسواس

سیُم این مصحفم بستان و بشناس

که بودست آن عبدالله عباس

پیمبر خواجهٔ انواع و اجناس

بگردن بر نهاد آن سنگِ دست آس

اگر دیوانهٔ چون دیو خناس

سر چنگال داری همچو الماس

مخالف گو بیا بر خوان و بشناس

ستدعون الی قوم اولی باس

گهی مه در دق و گاهی در آماس

گهی گشته سپر گاهی شده داس

اگر تو باز داری پاس انفاس

بسلطانی رسانندت ازین پاس

چو این نه حجره را میکرد دست آس

وزو نه آسیای چرخ را پاس

شبی بود از سیاهی همچو انقاس

نشسته پاسبان بر منظر پاس

بمانده در کنار خضر و الیاس

شده مشغول دُر سفتن بالماس

زبان بگشاد فرّخ گفت مهراس

بدو افگند سوهانی چو الماس

شه شاپور با فیروز نسناس

درامد پیش شه با تیغ و کرباس

شهی کو تیغ میزد همچو الماس

نهان کردند شخصش زیر کرباس