بسی کردم گه و بیگه نظاره

ندیدم کار دنیا را کناره

نیابد چشم سر هرچند کوشی

همی زین نیلگون چادر گذاره

همی خوانند و می‌رانند ما را

[...]

وگر بی آسمان بودی ستاره

جهان پر نور بودی هامواره

نوشته نام سلطان بر مناره

شده زو دین اسلام آشکاره

چو مشرق بود اصلش هامواره

برآینده ازو ماه و ستاره

پریرویانِ گیتی هامواره

شده بر بزمگاهِ او نظاره.

جوابش داد زرد از پشت باره

به بخت شاه شادم هامواره

صد اسپ تازی و سیصد تخاره

ز گوهر همچو گردون پر ستاره

بگویم با تو این راز آشکاره

کجا اکنون جزینم نیست چاره

برفت ابر و پدید آمد ستاره

همانا شد به بازی‌شان نظاره

برفت از شهر گرگان یک‌سواره

به زیرش تندرو بادی تخاره

مرا گویی ترا صبرست چاره

چه آسانست کوشش بر نظاره

تو گردون بودی و خوبان ستاره

ولیکن مشرق ایشان را نظاره

کنون در تو نبینم آن حصاره

کزو آمد همی ماه و ستاره

مگر پروین به دردم شد نظاره

که گرد آمد به هم چندین ستاره

تو باشی در میان ما بر کناره

نباشد جز درودی بر نظاره

یکی را بر کران مشکین جراره

یکی را بر میان رخشان ستاره

ز شاخی خشک گشته هامواره

به شاخی بار او ماه و ستاره

درودش ده ز من بیش از ستاره

بگو ای ناکس زنهار خواره

پیام آور فرود آمد ز باره

نه باره بد یکی پیل تخاره

همی شد بر ره مرو آشکاره

به دروازه درون شد یکسواره