ز رخشانی چو خورشید سما بود

خراج شام یک سالش بها بود

نه سیل آب و باران هوا بود

که سیل شیر تند و اژدها بود

عروس ار چند نغز و با وفا بود

عروسی با نهیب و با بلا بود

اگر خرم بد از دلبر سزا بود

که صیدش بهتر از ماه سما بود

بیابانی که آرام بلا بود

ز ناخوشی چو کام اژدها بود

ازین سو ویس با کام و هوا بود

وزان سو شاه با رنج و بلا بود

چه خوش بود آنکه از عشقم بلا بود

مرا از دوست گوناگون جفا بود

هزاران گونه بر رویش گوا بود

که اورا صبر و هوش ازتن جدا بود

دلش گر چه به شیرین مبتلا بود

به ترک مملکت گفتن خطا بود

مثل زد گرگ چون روبه دغا بود

طلب من کردم و روزی تو را بود

ولی در بستنت بر من چرا بود

خطا دیدم نگارا یا خطا بود

حدیث آن که در بستم روا بود

که سرمست آمدن پیشم خطا بود

مرا گر کشتئی گوهر ترا بود

مرا از دست دادی بس خطا بود

انانیت بذات خود فنا بود

انانیت نبود آنجا خدا بود

ز دوری کان سردز در هوا بود

توگفتی دلو این هفت آسیا بود

چونور شمع و آواز نوا بود

همه مجلس پر از نور و صفا بود

از آن تیغی چو برگ گندنا بود

که سر سبزیش از چرخ دوتابود

بساط صفّه دوخ و بوریا بود

دران محرابگه پیری دو تا بود

محمد در حقیقت رهنما بود

ولی مقصود این ره مرتضی بود

بدان کانسان کامل انبیا بود

ولی بهتر ز جمله مصطفی بود