به خزّ و قاقُم و سِنّور و سَنجاب،

به زیورهای نَغز و دُرِّ خوشاب،

چنان باید که رانی باره بشتاب

به پشت باره جویی خوردن و خواب

همه بادش پر آتش ابر بی آب

ز دردش آفتاب از مرگ مهتاب

کجا دیوانه‌ای باشد به هر باب

که نز آتش بپرهیزد نه از آب

گهی اندر زره شد تیغ چون آب

گهی در دیدگان شد تیر چون خواب

چو آمد با برادر سوی گوراب

دگر باره شد اندر کشت او آب

کمرها بر میان از گوهر ناب

به سر بر، تاج زرّ و درّ خوشاب

دو پیکر باز چون دو یار در خواب

به یکدیگر بپیچیده چو دولاب

اگر با عشق بودی مرد را خواب

چه عشق دوست بودی چه می ناب

در آب اشک او دو چشم بی خواب

نکوتر بود از نرگس که در آب

در آب اشک او دو چشم بی خواب

نکوتر بود از نرگس که در آب

تنش از شرم همچون چشمهٔ آب

چکان زو خوی چو مروارید خوشاب

رخ از مستی بسان زرّ دَرتاب

دل از سستی بسان خفته در خواب

دگر شاهانه درجی از زر ناب

در و شش هار مروارید خوشاب

چو این نامه بخوانی زود بشتاب

بهاران را به کام خویش دریاب

خمارین نرگسان را کرد پر آب

به گل برریخت مروارید خوشاب

درآمد دولت فرخنده از خواب

برآمد گوهر رخشنده از آب

ازیرا برد ویسم را ز گوراب

که من بودم به سان مست در خواب

هنوز از باده بودی مست و در خواب

نهادندیش بر کف بادهٔ ناب

چو این نامه بخوانی زود بشتاب

مرا یک بار دیگر زنده دریاب