به خلوت تو اگر جبرئیل ره می‌یافت

هزار بار چو پروانه بال و پر می‌سوخت

ز رفتنت نه همین جان ناتوان سوخت

که آتش غم تو در دلم شرر افروخت

به قلب حضرت خیرالنسا شر را فروخت

برای خاطر انگشتری جان را سوخت

ز بس که ز آه جگر سوز خود شرر افروخت

به حال وی دل ام‌حبیبه بی‌حد سوخت

خوش آنکه رخت خرد را به شعله‌ای می سوخت

مثال لاله متاعی ز آتشی اندوخت

تو هم ز ساغر می چهره را گلستان کن

بهار خرقه فروشی به صوفیان آموخت

دلم تپید ز محرومی فقیه حرم

[...]

بسوختیم زبیداد چرخ و خواهد سوخت

کسی که علم فراموش کرد و جهل آموخت

بگو به سایهٔ دیوار دیگران خسبد

کسی که خانهٔ خود را به دیگران بفروخت

وطن زکید اجانب درون آتش و ما

[...]