«نهاد گوئی چون مهر در کنار نگین

سپهر ملک زمین در کنار آب و آتش

دلا چو در حضرت نیست عیش خرم و خوش

عنان جهد بگیر و زمام مهد بکش

چو نفس را مددی نیست از کئوس مراد

چه در بلاد خراسان، چه در سواد حبش

چه خیر از ینکه درین رسته نقد عرضه کنی

[...]

دلا چو در حضرت نیست عیش خرم و خوش

عنان جهد بگیر و زمام مهد بکش

چو نفس را مددی نیست از کئوس مراد

چه در بلاد خراسان، چه در سواد حبش

چه خیر از ینکه درین رسته نقد عرضه کنی

چو هست دیده نقاد مبتلای عمش

چو روزگار در احداث ششدرت کرده است

چه سود از آنکه بود نقش کعبتین توشش

چه خاک و آب زمینی نباشدت دمساز

چو باد بگذر و بستر مساز بر آتش

باختیار در ایام پایمال مشو

ز احتقار در اجناس زیر دست مباش

مراد خویش چو مردان بهر مکان بطلب

اگر ز من نشدستی زمین پرست مباش

شراب ناب خور از جام آفتاب فلک

بعشوه های غرور سراب مست مباش

ز بعد صورت هستی چو نیست خواهی شد

همیشه در پی سوادی نیست، هست مباش

چو باز شد به شکر خنده پستهٔ دهنش

گشاد تنگ شکر طوطی شکر سخنش

فکند نافه ی خود آهو از حسد بر خاک

به پیش چیندو زلف چو نافهٔ ختنش

زبهر خدمت قد چو سرو او در باغ

[...]

فرشته می ننویسد گناه دم به دمش

که از تحیر آن رو نمی رود قلمش

نه حد دیدن خلق است روی تو، مگر آنک

قضا به قدر دو یوسف دهد جمال کمش

اگر به باغ روم دل بگیردم در دم

[...]

کسی که دل طرف زلف یار میکشدش

اگر فکند در آن حلقه دست می رسدش

رخ تو سوخت به خط جان و دودها برخاست

دگر ز خال معنبر چه داغ مینهدش

کمند موی تو افتاده در قفا چه نکوست

[...]

مرو از دیده چو برق و بمن زار ببخش

بارها سوخته یی خرمنم انبار ببخش

شرف صحبت گل محو کند زشتی خار

نیکی خود نگر و جرم من خوار ببخش

کرد دل میل تو و دیده بود اشک افشان

[...]

کسی نگفت که چون گل همیشه عریان باش

گهی نمد چو ثمرهای نیمرس می پوش

به چشم عجب و تکبر نظر مکن بر خلق

که دوستان خدا ممکنند در اوباش

گرت هواست که چون جم به سرّ غیب رسی

بیا و همدم جام جهان نما می‌باش

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی‌شنوی

به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می‌باش

نگار من‌که بود جایگاه در جانش

عقیق را به جگر خون‌کند دو مرجانش

نشیب مشک ختن راغ راغ نسرینش

فراز برگ سمن باغ باغ ریحانش

نشان سیاهی خال از دل ‌گنهکارش

[...]