چو گرد آمدی مرد از ایشان دویست

بر آن سان که نشناختندی که کیست

نگه کن که هوش تو بر دست کیست

ز مردم شمار ار ز دیو و پریست

همی کرد باید کزین چاره نیست

که فرزند و شیرین روانم یکیست

بزرگی که فرجام او تیرگیست

برآن مهتری بر بباید گریست

نهانی ندانم ترا دوست کیست

بدین آشکارت بباید گریست

چه گویم که این بچهٔ دیو چیست؟

پلنگ و دو رنگ است و گر نه پریست

که جویند تا اختر زال چیست

بر آن اختر از بخت سالار کیست

مرا آرزو در زمانه یکیست

که آن آرزو بر تو دشوار نیست

خداوند هست و خداوند نیست

همه بندگانیم و ایزد یکیست

سخن بر چه سانست و آن مرد کیست

که زیبای سربند و انگشتریست

ازویست نیک و بد و هست و نیست

همه بندگانیم و ایزد یکیست

کنون آمدم تا هوای تو چیست

ز کابل ترا دشمن و دوست کیست

سرافراز گردی و مردی دویست

بدو داد و گفتش که ایدر مایست

بگفت آنک در دل مرا درد چیست

همی گفت چندی و چندی گریست

خود و نامداران هزار و دویست

تو گفتی کشان بر زمین جای نیست

بپرسید رستم که این اسپ کیست

که دو رانش از داغ آتش تهیست

برین گونه صدسال شادان بزیست

نگر تا چنین در جهان شاه کیست

مراین بند را چاره اکنون یکیست

بسازیم و این کار دشوار نیست

بدو اژدها گفت نام تو چیست

که زاینده را بر تو باید گریست

بدو گفت اولاد نام تو چیست

چه مردی و شاه و پناه تو کیست