نه سام و نریمان و افراسیاب

نه کسری و دارا و جمشید ماند

تو هم دل مبند ای خداوند ملک

چو کس را ندانی که جاوید ماند

چو دور جوانی خلل می‌کند

[...]

که را جاودان ماندن امید ماند

چو کس را نبینی که جاوید ماند؟

به سوزی که در جان خورشید ماند

به ذوقی که در طبع ناهید ماند