سر هفته را زو خرد دور شد

ز بیچارگی ماتمش سور شد

دمان سوی شهر نشاپور شد

پر آزار بد از پدر دور شد

سکندر به نزدیک فغفور شد

از اندیشهٔ بد دلش دور شد

سپه یکسر از تیر او دور شد

همی گرگ درنده را سور شد

ز حمله دل هر دو رنجور شد

رخ هر دو از نور بی نور شد

شکیبایی از لاله رخ دور شد

هوا در دلش نیش زنبور شد

چنان زدش گرزی که بی زور شد

زمینش همان جا که بُد گور شد

ز هر در خبر نزد فغفور شد

دژم گشت و ز آرام دل دور شد

وز آن جا به شهر فغنشور شد

بر آسود و از رنجگی دور شد

چنین تا جهان روشن از هور شد

مبدل سیاهی به کافور شد

گرامی یکی پور من دور شد

دل من ز دوریش رنجور شد

چو دایه بر شاه طیهور شد

دل شاه از او سخت رنجور شد

دگر باره از خواب و خور دور شد

دلش خسته و جانش رنجور شد

مرا گفتی آن کین ز دل دور شد

دلم سوی پیوند طیهور شد

از این سان چو پاسخ به طیهور شد

برآشفت و از خشم رنجور شد

به لشکرگه شاه طیهور شد

فرود آمد و رنج از او دور شد

سر بارگی چون ز تن دور شد

سپهبد به دل سخت رنجور شد

شکیب از دل پهلوان دور شد

چو شاه جهاندار رنجور شد

سلیحش گران بود و رنجور شد

چو کوش از برش اندکی دور شد

ز بیهوش مغزش چو می دور شد

ز کردار بیهوده رنجور شد