که را رودکی گفته باشد مدیح

امام فنون سخن بود ور

دقیقی مدیح آورد نزد او

چو خرما بود برده سوی هَجَر

چو دانا توانا بد و دادگر

از ایرا نکرد ایچ پنهان هنر

به چشمش همان خاک و هم سیم و زر

کریمی بدو یافته زیب و فر

ز خاور بیاراست تا باختر

پدید آمد از فرّ او کان زر

مگر کز پدر یاد دارد پسر

بگوید تو را یک به یک در به در

به نزد نیا یادگار پدر

نیا پروریده مر او را به بر

به فرمان یزدان پیروزگر

به داد و دهش تنگ بستم کمر

شدند انجمن دیو بسیار مر

که پردخته مانند از او تاج و فرّ

که ما را مکش تا یکی نو هنر

بیاموزی از ما که‌ت آید به بر

جهاندار سی سال از این بیشتر

چه گونه پدید آوریدی هنر

برآمد بر آن تخت فرّخ پدر

به رسم کیان بر سرش تاج زر

به چنگ آمدش چند گونه گهر

چو یاقوت و بیجاده و سیم و زر

فرومایه ضحاک بیدادگر

بدین چاره بگرفت جای پدر

پر از درد خوالیگران را جگر

پر از خون دو دیده پر از کینه سر

که بر من زمانه کی آید بسر

که را باشد این تاج و تخت و کمر

لب موبدان خشک و رخساره تر

زبان پر ز گفتار با یکدگر

چو او زاید از مادر پرهنر

به سان درختی شود بارور

تبه گردد آن هم به دست تو بر

بدین کین کِشد گرزهٔ گاوسر

ز مادر جدا شد چو طاووس نر

بهر موی بر تازه رنگی دگر

بگو مر مرا تا که بودم پدر

کیم من ز تخم کدامین گهر