تو گفتی همه دشت پهنای اوست

زمین زیر پوینده بالای اوست

همین بزمگاه دلارای اوست

درین نغز تابوت هم جای اوست

چو سه باز یک مرد پهنای اوست

چهل رش درازای بالای اوست

مرا سر بلندی ز سودای اوست

سری دوست دارم که در پای اوست

مزاج دلم گرم از آن می‌شود

که بر مهر روی دلارای اوست

مرا زیبد ار لاف شاهی زنم

[...]

دگر شان دولت بلندی گرفت

ز خانی که ایام جویای اوست

فلک احتشامی که انوار عدل

چو خورشید تابان ز سیمای اوست

فروزنده نجمی، ز برج کمال

[...]

مبادا سری، کان نه در پای اوست!

سیاه آن دلی، کآن نه مأوای اوست

سر سرفرازان، جبین سای اوست

دل قدسیان در تولای اوست

کسی را که بر تخت زر جای اوست

از آهن یکی کنده بر پای اوست