باره را شاهوار بنشیند

خرم آن کس که روی او بیند

بی ده آزاد مرد ننشیند

که صلاح خود اندر آن بیند

گرچه در دست نقش او بیند

خشم صفرائیان بننشیند

گبر گفت ار مرا بنگزیند

آخر این رنج من همی بیند

پیشش آید هرآنچه بگزیند

هرچه زینجا برد همان بیند

تا همه بازدار را بیند

خلق بر بازدار نگزیند

مرد باید که عیب خود بیند

بر ره زور و غیبه ننشیند

تا بدانجا که چشم او بیند

تا بننشاندت بننشیند

عمر خود رای خلق را بیند

خلق بی‌رای خلق نگزیند

تا همی در تو نیک خود بیند

با تو یک دم به رفق بنشیند

ابر و دریا غلام کفّ ویند

زو وفاقش همیشه راست پیند

هرگهی کو به درس بنشیند

عقل در مجلسش دُرر چیند

که دم از دل ز بس که ره بیند

تا به لب چار جای بنشیند

به سیاهی بصر جهان بیند

چرگنی بر سیاه ننشیند

یا چو صرعی که ماه نو بیند

برجهد گاه و گاه بنشیند

ذره چون آفتاب را بیند

در هوایش ز رقص ننشیند

نور اگر صدهزار می‌بیند

جز که بر اصل نور ننشیند

هیچ فرصت ورای آن مطلب

که کسی مرگ دشمنان بیند

تا نمیرد یکی به ناکامی

دیگری دوستکام ننشیند

تو هم ایمن مباش و غره مشو

[...]

اندر او خویش را همی بیند

غیر را عقل هیچ نگزیند

در من او روی خویش می‌بیند

خویشتن را چگونه نگزیند؟