غم تو بر دلم مگر نیش است

که همه ساله در عنا ریش است

غم تو من کشم که مسعودم

که به جان غم کشیدنم کیش است

موی بر فرق گوئیم تیغست

[...]

کار نادان کوته‌اندیش است

یاد کردن کسی که در پیش است

زانکه درویش را دلی ریش است

از دل ریش صدقه زان بیش است

نه همه ساله نوبت عیش است

مزهٔ عیش مرگ در جیش است

راه حق پر ز دین و پر کیش است

گرت خوش نیست راه در پیش است

از پی آن چنان بداندیش است

کش غم جان ز عشق نان بیش است

هست معذور اگر بداندیش است

که جهان را بدی ز به پیش است

هرکه کم گشت از همه بیش است

کم زنی اختیار درویش است

نوش شهوت بدان که پر نیش است

مرهمش سر به‌سر همه ریش است

قلقلش وصف سینه خویش است

شرح بحر محیط از ان بیش است

روی عاشق نخست در خویش است

دل او از برای خود ریش است

هول روز شمار در پیش است

وای آن کو نه آخر اندیش است

مدعا زین سه چار بیتک سهل

داند آنکس که دانش اندیش است

آنچه دستم به دامنش نرسد

گرچه سعی طلب ز حد بیش است

طرفه صحرا دوی‌ست ، خاصه بهار

[...]

غرض، آن روز، روز تشویش است؛

من چگویم، چه فتنه ها پیش است؟!

با چنین حال پارساکیش است

پاسدار شرافت خویش است